In Handelingen 2:1-13 lezen we:
Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. 2 Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. 3 Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, 4 en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven.
5 In Jeruzalem woonden destijds vrome Joden, die afkomstig waren uit ieder volk op aarde. 6 Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring doordat iedereen hen in zijn eigen taal hoorde spreken. 7 Ze waren buiten zichzelf van verbazing en zeiden: ‘Het zijn toch allemaal Galileeërs die daar spreken? 8 Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen? 9 Parten, Meden en Elamieten, inwoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, mensen uit Pontus en Asia, 10 Frygië en Pamfylië, Egypte en de omgeving van Cyrene in Libië, inwoners van Rome die zich hier gevestigd hebben, 11 en ook mensen uit Kreta en Arabië, zowel Joden als proselieten – wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.’ 12 Verbijsterd en geheel van hun stuk gebracht vroegen ze aan elkaar: ‘Wat heeft dit toch te betekenen?’ 13 Maar sommigen zeiden spottend: ‘Ze zullen wel dronken zijn.’
Wat is de betekenis van het Pinksterfeest?
1. Het is een oogstfeest: de tarweoogst is binnen. Daaraan vooraf ging de gersteoogst. De eerste schoof van de gersteoogst moest naar de priester worden gebracht. De priester moest deze schoof omhoog heffen, op de dag na de sabbat. opdat deze als offer zou worden aanvaard (Leviticus 23:9-11).
‘Vanaf die dag na de sabbat, vanaf de dag dat de schoof omhooggeheven is, moeten zeven volle weken worden afgeteld, 16 tot de dag na de zevende sabbat. Vijftig dagen (Grieks: pentèkonta) moeten jullie aftellen, en dan moeten jullie de HEER een graanoffer aanbieden uit de nieuwe tarweoogst. 17 Jullie moeten dan uit je woonplaats brood meenemen om het voor de HEER omhoog te heffen: twee broden van twee tiende efa tarwebloem, met zuurdesem gebakken, als gave voor de HEER uit de eerste opbrengst van de nieuwe oogst (Leviticus 23:15-17).’
2. Het is een herdenking van de wetgeving op de berg Sinai. Er wordt wel gezegd dat het herdenken van deze wetgeving pas in later tijd op gang kwam. Maar je kunt in de tekst al een toespeling op de wetgeving op de berg Sinai ontdekken. Daaruit blijkt dat de schrijver Lucas deze betekenis ook heeft ingeweven, dus dat in de tijd van Lucas het Pinksterfeest ook al werd gevierd als herinnering aan de wetgeving op de berg Sinai.
Voorafgaande aan de wetgeving op de berg Sinai lezen we:
‘Op de derde dag, bij het aanbreken van de morgen, begon het te donderen en te bliksemen, er hing een dreigende wolk boven de berg, en zeer luid weerklonk het geschal van een ramshoorn. Iedereen in het kamp beefde. 17 Mozes leidde het volk het kamp uit, God tegemoet. Aan de voet van de berg bleven ze staan. 18 De Sinai was volledig in rook gehuld, want de HEER was daarop neergedaald in vuur. De rook steeg op als de rook uit een smeltoven, en de berg trilde hevig. (Griekse tekst heeft hier: en heel het volk was zeer buiten zichzelf (werkwoord eks-histèmi) 19 Het geschal van de ramshoorn werd luider en luider. Mozes sprak, en God antwoordde met geweldig stemgeluid. 20 De HEER was op de top van de Sinai neergedaald. Hij vroeg Mozes naar Hem toe te komen, en Mozes ging naar boven (Exodus 19:16-19).’
In Handelingen 2:7 lezen we van de toegestroomde menigte: ‘En zij waren buiten zichzelf (werkwoord eks-istèmi) (…).’
En in Handelingen 2:12 ‘ En allen waren buiten zichzelf (eks-histèmi) (…).’ Hier bij de toegestroomde menigte dus dezelfde verbazing als bij het volk Israël (volgens de Griekse tekst), toen God de 10 geboden uitsprak.
De herinnering aan de wetgeving op de berg Sinai is zinvol, want in het nieuwe verbond dat sinds het sterven van Jezus voor ons van kracht is, wordt de wet niet meer op tafels van steen geschreven, maar door de Heilige Geest in het hart van hen die geloven (2 Korintiërs 3:3).
3. Er is ook een verwijzing naar de torenbouw van Babel.
In Genesis 11:1-9 lezen we: 1 Ooit werd er op de hele aarde één enkele taal gesproken. 2 Toen de mensen in oostelijke richting trokken, kwamen ze in Sinear bij een vlakte, en daar vestigden ze zich. 3 Ze zeiden tegen elkaar: ‘Laten we van klei blokken vormen en die goed bakken in het vuur.’ De kleiblokken gebruikten ze als stenen, en aardpek als specie. 4 Ze zeiden: ‘Laten we een stad bouwen met een toren die tot in de hemel reikt. Zo vestigen we onze naam, en dan zullen we niet over de hele aarde verspreid raken.’ 5 Maar toen daalde de HEER af om te kijken naar de stad en de toren die de mensen aan het bouwen waren. 6 ‘Dit is één volk en ze spreken allemaal een en dezelfde taal,’ zei de HEER, ‘en wat ze nu doen is nog maar het begin. Alles wat ze verder nog van plan zijn, ligt nu binnen hun bereik. 7 Laten Wij naar hen toe gaan en verwarring brengen in hun taal, zodat ze elkaar niet meer verstaan.’ 8 De HEER verspreidde hen van daar over de hele aarde, en de bouw van de stad werd gestaakt. 9 Zo komt het dat die stad Babel heet, want daar bracht de HEER verwarring in de taal die op de hele aarde gesproken werd, en van daar verspreidde Hij de mensen over de hele aarde.
Genesis 11:7 Griekse tekst: (…) laten wij daar hun taal verwarren (suncheoo), opdat zij niet horen ieder (hékastos) de taal (gloossa) van zijn naaste.
In Handelingen 2:6 staat: ‘6 Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring (suncheoo) doordat iedereen (hékastos) hen in zijn eigen taal hoorde spreken.’ Handelingen 2:3 ‘En er verschenen aan hen tongen (gloossa) als van vuur (…).
Ook de verwijzing naar de torenbouw van Babel is zinvol. Daar verdeelde de taal van mensen. Hier komen mensen uit 16[1] verschillende streken bijeen en horen – in hun eigen taal – toch allemaal dezelfde blijde boodschap.
[1] Galilea, Partië, Medië, Elam, Mesopotamië, Judea, Kappadocië, Pontus, Asia, Frygië, Pamfilië, Agypte, delen van Lybië bij Cyrene, Rome, Kreta, Arabië.
